ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΡΙΠΥΛΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ: ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ!

Η περιοχή  Τριπύλης,  αποτελεί ένα σημαντικό  ορεινό κομμάτι της επαρχίας Τριφυλίας,  του νομού Μεσσηνίας. Το σύμπλεγμα της ορεινής Τριπύλης, περιλαμβάνει μια σειρά από γραφικά και παραδοσιακά μεσσηνιακά χωριά! Όμορφα πετρόχτιστα σπίτια με πλατείες, εκκλησιές, καφενέδες, πετρόχτιστες βρύσες, όμορφα βουνά, λαγκάδια, δάση και ρεματιές. Συγκριμένα, η περιοχή Τριπύλη περιλαμβάνει με την σειρά που τα συναντάμε τα εξής χωριά : Σελλά, Άνυδρο, Καλογερέσι, Τριπύλα, Λυκουδέσι, Κλωνί, Ραπτόπουλο, Ροδιά και Δάρα. Η εν λόγω περιοχή,   εν έτη 2014,  βρίσκεται στα όρια εγκατάλειψης και αδιαφορίας από την πολιτεία και όχι μόνο, καθώς τα τελευταία τριάντα χρόνια,  εγκαταλείφτηκε, από την πλειοψηφία του κόσμου, που επέλεξε την εσωτερική η εξωτερική μετανάστευση. Στην περιοχή ειναι λυπηρό να βλέπουμε τους δρόμους να  παραμένουν εγκαταλειμμένοι,  -αν και κατά διαστήματα παρατηρούνται κάποιες βελτιώσεις- , οι συγκοινωνίες να είναι  προβληματικές, η ιατρική περίθαλψη εξίσου προβληματική και το κυριότερο τα χωριά της περιοχής έχουν πλέον ερημώσει από κόσμο, καθώς συναντάμε σε μεγάλο βαθμό μόνο ηλικιωμένους και συνταξιούχους ετεροδημότες  στη περιοχή.

Ωστόσο, όχι και πολύ μακριά στο  παρελθόν τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά στην εν λόγω περιοχή της Τριφυλίας. Συγκεκριμένα, εάν κάνουμε μια αναδρομή  πριν είκοσι με τριάντα χρόνια, τα εν λόγω χωριά, έσφυζαν από ζωή και παραγωγή σε τομείς όπως την γεωργία και κτηνοτροφία.  Σε όλους του συντοπίτες,  που  είναι από την μέση ηλικία και πάνω , είναι νωπές και ανεξίτηλα χαραγμένες,  οι όμορφες αναμνήσεις, αλλά και  καταστάσεις που επικράτησαν στην περιοχή την εν λόγω περίδο. Είναι βαθιά ριζωμένη η ανάμνηση σε όλους εμάς,  το γεγονός  ότι στο σύνολο των κατοίκων, υπήρχε μια πολύ καλά οργανωμένη παραγωγική διαδικασία, δεδομένων βέβαια  των τεχνολογικών  συνθηκών της εποχής. Παρόλα αυτά, άπαντες παρήγαγαν  σχεδόν όλα τα προϊόντα,  που αυτός ο ευλογημένος τόπος μπορεί να δώσει στους ανθρώπους. Τίποτα δεν έλλειπε από κανένα κάτοικο της περιοχής….  άλλος λίγο, άλλος πολύ..., όλοι είχαν μερίδιο και συνεισφορά σε αυτό το μαγικό ταξίδι της παραγωγής,  που χάθηκε τα τελευταία χρόνια στο βωμό της δήθεν εξέλιξης... και που επέβαλαν οι κρατούντες αλλά και υιοθετήθηκε αδιαμαρτύρητα στην περιοχή σχεδόν από το σύνολο των κατοίκων της!

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!

Θυμάμαι τις γεωργικές καλλιέργειες κάθε φθινόπωρο… το ζεξιμο των αγελάδων με ξύλινους ζυγούς,   τα αλέτρια και αργότερα τα τρακτέρια να σκίζουν το Τριπυλιώτικο έδαφος για να φυτευτεί το σιτάρι, το κριθάρι, η βρώμη, ο σανός, αλλά και τα  μεγάλα μποστάνια με τα  καλαμπόκια, τις  φασολιές και βέβαια τα ξακουστά Σελλέικα πεπόνια!!!

Μπορεί κανείς να μην θυμάται την κεντρική αποθήκη του χωριού ( νυν μουσείο)? Τα φορτηγά έρχονταν από την Κυπαρισσία, γεμάτα λιπάσματα, τα οποία μετά τον κτύπο της καμπάνας για προσωπική εθελοντική εργασία,  μαζευόντουσαν όλοι οι χωρικοί να ξεφορτώσουν τα σακιά με το λίπασμα,  γεμίζοντας την αποθήκη του γεωργικού συνεταιρισμού, έτσι ώστε στην συνέχεια  να χρησιμοποιηθούν στις γεωργικές καλλιέργειες...

Θυμάμαι το χωριό  να παρήγαγε μεγάλες ποσότητες σιτηρών και κάποιες χρονιές να έρχονται, έως  και δυο αλωνιστικές μηχανές να αλωνίσουν τις θημωνιές που φάνταζαν σαν μικρά χωριά ( τόσο μεγάλη παραγωγή από σιτάρι, βρώμη, κριθάρι είχαν τα χωριά μας). Στην συνέχεια, σχηματίζονταν βουνά από τα άχυρα στα οποία έπιαναν δουλειά τα μπαλιαστικά , συνεχίζοντας την δουλειά των αλωνιστικών  μηχανών, έτσι  ώστε  να το φτιάξουν το άχυρο μπάλες, ή να το κουβαλήσουν χύμα μέσα στα λεγόμενα χαλάρια.  Είτε με τον ένα,  είτε με τον άλλο τρόπο, οι αποθήκες και  τα κατώγια των χωριών γέμιζαν μαζί με τα τριφύλλια, έτσι ώστε να έχουν ξηρή τροφή το χειμώνα οι αγελάδες, τα πρόβατα  και τα άλογα των χωριών! Ο καρπός αποθηκευόταν στα αμπάρια ( το σιτάρι ) και η βρώμη με το κριθάρι στις αποθήκες, ενώ μεγάλες ποσότητες πουλιόντουσαν σε εμπόρους!!! 

Θυμάμαι, τα μεγάλα αλώνια δίπλα από τις  κτήματα με τις   τρυγημένες σταφίδες να λιάζονται  κάθε Αύγουστο και στην συνέχεια   τον Σεπτέμβριο να παίρνει φωτιά η λεγόμενη ΜΑΚΗΝΑ (μηχάνημα που ξεχώριζε τα κότσια) ,  στο προαύλιο της  εκκλησίας,  καθώς  όλο το χωριό μετέφερε εκεί   τα τσουβάλια με σταφίδα από τα αλώνια,  για να καθαρίσει από τα κότσια την σταφίδα. Είναι νωπές οι μνήμες στην συνέχεια  αυτής της διαδικασίας, όταν  ερχόντουσαν οι ι έμποροι να τις αγοράζουν , με τα παζάρια της τιμής.

Θυμάμαι το Δημοτικό σχολείο του Σελλά με πάνω από 60 παιδιά  στις τάξεις. Κάθε πρωινό και κάθε απόγευμα  να γίνεται πανζουρλισμός στο προαύλιο του. Το ίδιο συνέβαινε ασφαλώς και σε όλα τα χωριά της Τριπύλης, εκείνη την εποχή! 

Θυμάμαι τον τρύγο στα αμπέλια και τους λινούς να παίρνουν φωτιά,  από την παραγωγή μούστου και δη κάθε Σεπτέμβριο να σωρεύονται βουνά τα σταφύλια, πάνω στα νάιλα,  περιμένοντας τα φορτηγά και τα τρακτέρ να τα μεταφέρουν στα οινοποιία του κάμπου.

Θυμάμαι τα γιδοπρόβατα και τις αγελάδες να συνωστίζονται στα βουνά και τα λαγκάδια της περιοχής και οι έμποροι να έρχονται να πάρουν το γάλα , το τυρί και τις μυτζήθρες και να αγοράσουν εκατοντάδες αρνιά,  κατσίκια και μοσχάρια.  

Αυτάρκεια είναι μια λέξη που χαρακτήριζε εκείνες τις εποχές!

Όλα αυτά και πολλά άλλα,  άλλαξαν ραγδαία τα τελευταία χρόνια στην περιοχή. Η δεκαετία του 80 υπήρξε η βάση  της  ερήμωσης και της εγκατάλειψης . Ο κόσμος έφυγε σταδιακά προς τα αστικά κέντρα, οι καλλιέργειες επιδοτήθηκαν να αλλάξουν αντικείμενο και αντί αυτού δεν έγινε απολύτως τίποτα. Τα προγράμματα της ευρωπαϊκής ένωσης και οι επιδοτήσεις δεν άγγιξαν ακόμα μέχρι σήμερα κανέναν συμπατριώτη να δημιουργήσει κάποια σοβαρή μονάδα παραγωγής ( κτηνοτροφία  ή γεωργία).

Επιπλέον, κυριάρχησε η εσωστρέφεια, η μισαλλοδοξία,  ο τοπικισμός,  και ο παρεμβατισμός στην εξέλιξη των πραγμάτων. Η ενέργεια τόσο των μόνιμων όσο και των ετεροδημοτών, διοχετεύτηκε στον καλλωπισμό, και προβολή υποδεέστερων πραγμάτων, χάνοντας την ουσία που είχε να κάνει με την αποψίλωση της περιοχής. Και να μην έφτανε όλο αυτό κυριάρχησε ο έντονος τοπικισμός και η διαρκής αντιπαλότητα.  Είναι χαρακτηριστικό το δείγμα σκέψης αλλά και της  νοοτροπίας που επικράτησε μέχρι τελευταία, καθώς δεν εχει περάσει και πολύ χρόνος που διαβάσαμε ανώνυμο δημοσίευμα  σε κάποιο μεσσηνιακό portal, τον  χαρακτηρισμό συντοπίτη… « ως ξενόφερτου « , απόρροιας κάποιας πλειοδοτικής επιχειρηματικής διεκδίκησης σχετικά με κάποια  δραστηριότητα στην περιοχή. Αποτελούσε δε βάση αποκλεισμού και απόρριψης, από ορισμένους για κάποιον που επέλεξε να ζήσει και να επενδύσει στην περιοχή, αλλά  δεν καταγόταν από αυτή.   

Η ευθύνη είναι συνολική! Τόσο η πολιτεία,  όσο κα η  τοπική αυτοδιοίκηση γενικότερα και διαχρονικά, έκλεισε τα μάτια!   Είναι αυτονόητο ότι φταίμε και εμείς οι ίδιοι, καθένας μας ξεχωριστά και ειδικά για αυτό το φαινόμενο. Ο κόσμος επέλεξε την εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση, προσανατολιζόμενοι προς άλλες επαγγελματικές κατευθύνσεις και αναζητήσεις. Έριξαν μαύρη πέτρα πίσω την οποία παρέλαβαν όσοι επέλεξαν να μείνουν και ουσιαστικά  συμβιβάστηκαν και αυτοί στην λογική μιας μια ήπιας και παθητικής στάσης στην εξέλιξη των πραγμάτων. 

Στην παρούσα χρονική στιγμή,  η Ελλάδα βιώνει μια τεράστια οικονομική κρίση αναδεικνύοντας,  μέσω αυτής της επώδυνης κατάστασης,  τις χρόνιες παθογένειες και στρεβλότητες, που επικράτησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια, τουλάχιστον σε ότι αφορά το εσωτερικό της χώρας(Δύο επικρατούσες ερμηνείες φαίνεται να εμπεριέχουν, κατά το ήμισυ η κάθε μια, την αλήθεια....)
  γιατι το άλλο μισό εχει να κανει με εξωγενείς παράγοντες που δεν ειναι της παρούσης.    Είναι προφανές για τους γνωρίζοντες τα οικονομικά, ότι και αν αλλάξει… εάν ΔΕΝ Αναπτύξουμε και πάλι Παραγωγικό ιστό δεν πρόκειται να βγούμε από την επώδυνη οικονομική κατάσταση που περιήλθαμε μετά τον πιστωτικό στροβιλισμό της επίπλαστης οικονομικής άνθησης που βιώσαμε τα  τελευταία χρόνια. Είναι προφανές,  η επαναφορά στις δομές του παρελθόντος με σύγχρονη βέβαια μορφή, είναι επιβεβλημένη. Σε αυτή την βάση προοπτικής η πρωτογενής και η δευτερογενής παραγωγή θα αποτελέσει τον άξονα αντιστροφής της δυσμενής οικονομικής κατάστασης τόσο της χώρας, όσο και των πολιτών αυτής. 

Υπό αυτή την έννοια,  και δεδομένου των μεγεθών, είναι αυτονόητη η αξία που εμπεριέχεται στην περιοχή Τριπύλη. Η αναβάθμιση της περιοχής προς αυτή την κατεύθυνση, θα πρέπει να αποτελεί στρατηγικό σχεδιασμό τόσο για την τοπική αυτοδιοίκηση και το κράτος, όσο βέβαια και για την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Σε πρώτη φάση, είναι  επιβεβλημένη και βασική υποχρέωση να υιοθετηθεί κατάλληλη στρατηγική, από την τοπική αυτοδιοίκηση. Οι προοπτικές είναι μεγάλες στην περιοχή και δεν δέχομαι απόψεις από ντόπιους ή μη,  που λένε ότι είναι ανέφικτη η δομημένη και σύγχρονη παραγωγική διαδικασία, αναφέροντας  σωρό από  εμπόδια και ενδοιασμούς. Είναι  πασιφανές ότι καμιά επιχειρηματική η παραγωγική διαδικασία δεν γίνεται άνευ εμποδίων και δυσκολιών και κυρίως λαμβανόμενου ρίσκου.  Χρειάζεται καταρχήν να σηκώσουμε τα μανίκια να δουλέψουμε και στην συνέχεια να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό, τις γνώσεις και τις δυνατότητες των ευρωπαϊκών προγραμμάτων  ( ΕΣΠΑ κλπ). Για τους νέους που διαθέτουν γνώσεις, αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία , καθώς οι εργασιακές δυσκολίες  και ο κορεσμός στις πόλεις θα επιφέρει νομοτελειακά στροφή προς την παραγωγή.

Η περιοχή Τριπύλης μπορεί να αναβιώσει και πάλι δυναμικά και να αποτελέσει προστιθέμενη αξία τόσο για την ίδια όσο και την Τριφυλία. 

Ο Διαχειριστής του ΣΕΛΛΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ BLOG NEWS NEMESIS
Βασίλειος Αργυρόπουλος